Nieuws

20 mei 2024.

In het akkoord over een volgende regering, dat deze maand werd gepubliceerd, staat onder andere ook : Er wordt bij ‘cold cases’ ingezet op het gebruik van genealogische DNA-databanken. Ter herinnering: er loopt al een proef van het OM vanaf maart vorig jaar, met twee zaken: de ene zaak betreft een daderspoor in een cold-case, en in de andere zaak zoekt men de identiteit van een aangetroffen stoffelijk overschot. Het OM heeft daarbij twee houders van databanken in de arm genomen, die in Nederland vrijwel geen positie hebben: elk met van 1000 tot 1500 ingezetenen het DNA. Dat is micromanagement van de allerergste soort. De kans dat hier een snel resultaat kan worden geboekt is heel erg theoretisch. Dat blijkt al uit het feit dat de proef al meer dan een jaar duurt en nog geen enkel resultaat heeft opgeleverd. De kans op het winnen van de jackpot in een willekeurige loterij is vele malen groter. De grote DNA-bestanden bevatten het DNA van vele honderdduizenden Nederlanders. Dan is de kans om een familielid te vinden reëel. Anders gezegd: het gebruik van genealogische databestanden gebeurt al. Zij het nog bij wijze van proef en op zeer amateuristische wijze. In het regeerprogram mis ik het woordje: grote tussen van en genealogische. Zoals het nu in het programma voorkomt staat er helemaal niets nieuws en zal het ook geen enkel resultaat gaan opleveren.

29 juni 2023.

In de serie Cold Case Files op zender Crime & Investigation, seizoen 5 aflevering 2, enkele belangrijke nieuwe ontwikkelingen op het terrein van de genetische genealogie.

De casus gaat over de moord op de 28-jarige Tonya McKinley op 1 januari 1985 in Pensacola, Florida. De dader had o.a. sperma achtergelaten op haar lichaam, maar daar konden ze in 1985 alleen maar van vaststellen welke bloedgroep de dader had. Het bleek bloedgroep A te zijn. De meest voor de hand liggende dader, haar toenmalige vriend, bleek bloedgroep O te hebben, dus die werd uitgesloten.

In juli 2015 werd eerst bij het Amerikaanse CODIS (de landelijke databank in de VS van de FBI van misdadigers die hun DNA hebben afgestaan) een poging gedaan om met behulp van familieverwanten van allen die in dit bestand stonden na te gaan van wie het aangetroffen DNA was. Dat is meteen het eerste nieuws. Bij het Nederlandse NFI is en wordt dat nooit gedaan. De kans is weliswaar heel klein dat dat een match oplevert, maar proberen kun je het natuurlijk altijd. Wat zou er op tegen zijn? De enige reden waarom wij dat niet doen is dat het zou betekenen dat je de privacy van een zware crimineel zou schenden. En dat kan natuurlijk in Nederland niet. Het betekent ook dat Nederland tenminste 8 jaar achterloopt bij het vinden van misdadigers. En het worden vast nog wel jaren meer. Het onderzoek in Amerika leverde inderdaad een verdachte op: een zekere Donald Farmer. Maar bij DNA-onderzoek van deze Donald Farmer bleek dat er geen match was: hij was het niet. Dat kan alleen maar betekenen dat er ergens in de gebouwde stamboom een koekoekskind zat.

De zaak lag weer enkele jaren stil, totdat men in 2018 besloot het aangetroffen DNA te vergelijken in de grote particuliere databanken op zoek naar een (naaste) bloedverwant. Er was helaas geen naaste bloedverwant, maar wel eentje die verder weg in de stamboom zat: een vierdegraads neef, zoals de Amerikanen dat noemen.

De onderzoekers moesten voor dit geval een stamboom bouwen van meer dan 4.000 personen, teruggaande tot 1790. Dat is wel een heel grote stamboom. Zo groot heb ik hem nog nooit gebouwd. Ze hadden meerdere computers nodig om alle gegevens te kunnen registreren en te ordenen. Het echte dilemma, zowel volgens het programma als volgens mij is de menselijke geest. Omdat het onmogelijk is alle mogelijke menselijk gedrag in nullen en enen vast te leggen, moet er een mens zijn die het totale overzicht bij zo’n gigantische bestand kan bijhouden: een bijzondere geest, zoals ze het in die documentaire noemden. En die hadden ze blijkbaar in huis.

Na twee jaar werk kwam er in maart 2020 inderdaad de meest waarschijnlijke verdachte in beeld: de 57-jarige Daniel Wells. Die dus 22 jaar was ten tijde van de moord. Nu was het dus nog zaak om het DNA van deze Wells te bemachtigen en te vergelijken met het op het slachtoffer aangetroffen DNA. Daartoe werd hij 24 uur per dag geschaduwd, totdat hij ergens zijn DNA zou achterlaten. En overdag op een drukke snelweg stelden zijn volgers vast dat hij een sigarettenpeuk uit zijn raam gooide. En zoals je dat van Amerikanen kunt verwachten werd meteen de hele snelweg voor alle verkeer voor een flinke afstand afgesloten. En een hele batterij agenten met allemaal handschoenen aan, ging op zoek naar die ene peuk. En ze vonden hem ook. Daarna was er een 100% match tussen het DNA van de peuk en van het op het slachtoffer aangetroffen DNA en werd Daniel Wells gearresteerd. Na aanvankelijke ontkenningen gaf hij na verloop van tijd de moord toe en kon hij de details ervan invullen. Veertien dagen later hing hij zichzelf in zijn cel op.

7 maart 2023. En dan meteen op 6 maart de volgende spectaculaire ontwikkeling: het Nederlandse OM gaat met twee proefprojecten gevonden DNA laten identificeren met behulp van genetische genealogie. Dat meldden o.a. de Telegraaf en de Volkskrant. Daar heeft het OM dan meer dan tien jaar onderzoek en uitstellen voor nodig gehad. Maar de door het OM gekozen oplossing is tenhemelschreiend. Allereerst gaat men hiervoor in zee met twee Amerikaanse ondernemingen: FamilytreeDNA en GEDMatch die in de V.S. groot zijn, maar geen van beide in Nederland actief zijn. FamilytreeDNA meldt op zijn website dat ze in de BENELUX 1500 klanten hebben. Dat zullen er dan in Nederland pakweg 800 zijn. Voor GEDMatch geldt ongeveer hetzelfde. Terwijl MyHeritage, Ancestry en 23andme elk zeker tienduizenden klanten in Nederland hebben. Het OM geeft als reden: de klanten van de eerste twee verklaren dat ze geen bezwaar hebben tegen forensisch onderzoek van hun DNA-gegevens, hetgeen de anderen niet zouden vragen. De kans dat hier een match uit voortkomt, die dichtbij genoeg het gevonden DNA ligt is onuitlegbaar klein. Want na een ‘match’ moet je de stamboom gaan bouwen. En als de ‘match’ ver weg in de stamboom ligt ten opzichte van het ingeleverde DNA moet je een gigantische stamboom, van duizenden mensen, bouwen. Met extra veel kans op koekoekskinderen, en menselijke fouten ergens onderweg. Nog los van de enorme kosten van het bouwen van zo’n enorme boom met zich mee zal brengen. Terwijl de vrees voor privacyschendingen, waarop de beslissing is gebaseerd, helemaal niet bestaat. Iedereen die vanwege de afstamming zijn DNA laat onderzoeken door zo’n bedrijf is een hobbyist, zoals anderen postzegels of oude auto’s sparen. Alle deelnemers willen juist graag meewerken, aan elk onderzoek, omdat het hen ook dichter bij de eigen afstamming brengt, hetgeen precies is waarom ze hun DNA hebben afgestaan. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een via MyHeritage toegestuurd contact, weigerde ergens medewerking aan te verlenen. En in het puur theoretische geval dat iemand er toch bezwaar tegen zou hebben, laat je hem of haar meteen weer vallen, want je hebt bij elk onderzoek tegelijk meer dan zat anderen die wel enthousiast willen meewerken. Je vraagt je dan wel af waarom deze – puur theoretische – weigeraar dan op die site zit.

6 maart 2023. Dan kwam gisteren op de zender Crime and Investigation de doorbraak: bij het tweede seizoen van de serie Cold Cases, werden de afleveringen 11 en 12 na elkaar vertoond, met in beide een oplossing met behulp van de genetische genealogie. In aflevering 11 de moord op Jodi Loomis in 1972. De inmiddels bejaarde dader, die bij het jarenlange onderzoek nooit in beeld is geweest, werd opgepakt en vervolgens op borgtocht (van 1 miljoen dollar) vrijgelaten en pleegde op de dag van de uitspraak (levenslang zonder kans op eerdere vrijlating) zelfmoord. In aflevering 12 van dezelfde serie ging het over de moord in 2010 op Michael Temple jr. Ook hiervan werd de dader met behulp van genetische genealogie gevonden en ook hij was in het oorspronkelijke onderzoek nooit in beeld gekomen. In het genealogisch onderzoek werd vastgesteld dat de dader een zoon moest zijn van een bepaald echtpaar. Dit echtpaar had echter 6 zonen, waarvan er eentje een veroordeelde zedendelinquent was. Hij kreeg (nadat er een 100%match kwam tussen het gevonden DNA en dat van die ene zoon) wel levenslang. De doorbraak is dat in elk geval bij deze serie (Cold Cases) de redactie nu de weg naar dit soort oplossingen, waarbij doorgaans de dader nooit in het onderzoek is voorgekomen, heeft gevonden. En in het verlengde daarvan weet nu ook de redactie van de zender dit. Er zullen er nu ongetwijfeld veel meer volgen. Zodat ook meer Nederlanders zullen ontdekken dat deze methode bestaat en dat Justitie in Nederland hier al sinds 2011 onderzoek naar doet. En al die tijd moeten nabestaanden van de slachtoffers hier maar wachten, totdat iemand ergens wakker wordt.

27 februari 2023. Gisteravond werden we wel verrast door deze keer zelfs twee documentaires, waarbij de oplossing kwam door genetische genealogie. De eerste was op Crime and Investigation, in de serie Keith Morrison Investigates, de aflevering: ” Who killed Angie Dodge.” de tweede, er direct achteraan op Investigation Discovery, de moord op de 15-jarige Reese Trexier in 1984. Pas in 2017 werd met behulp van genetische genealogie vastgesteld dat een zekere Curtis Edward Blair de moordenaar moest zijn. Helaas bleek deze persoon inmiddels overleden. Ze zijn in de V.S. inmiddels zo gewend aan deze aanpak, dat ook nu het definitieve oordeel pas kan worden geveld als het gevonden DNA kan worden vergeleken met het DNA van de persoon zelf. Dus moest het lichaam van de vermoedelijke dader worden opgegraven. En daarna bleek: er was een 100% overeenkomst. Zaak opgelost. En inmiddels zijn we in Nederland, ook na tien jaar dat het mogelijk werd, nog altijd bezig met het doen van onderzoek. Maar geen Kamerlid of journalist vindt het de moeite waard om dat eens aan te kaarten. En kunnen de nabestaanden van de slachtoffers nog wel een paar extra jaren wachten. Als het onderzoek tenminste een keer resultaat geeft en het daarna ook in Nederland gaat gebeuren. Want anders kunnen ze tot Sint-Juttemis wachten.

10 februari 2023. Voor het eerst heb ik, als eigenaar van deze zaak, eens naar een opgenomen programma van ‘DNA onbekend’ gekeken. De zaak van twee zussen, waarvan de ene dacht dat ze niet dezelfde vader hadden en de andere dat ze niet dezelfde moeder hadden. Er waren nu drie mogelijkheden: of ze waren volle zussen: met dezelfde vader en moeder, of ze waren halfzussen met óf dezelfde vader óf dezelfde moeder, of ze waren helemaal niet aan elkaar verwant. DNA-onderzoek gaf aan dat ze volledige zussen waren. Beide vrouwen hadden dat totaal niet verwacht en waren zelfs teleurgesteld. En toch is dat met dit project waarmee ik nu bezig ben de vaste ervaring: bij elk onderzoek komt er wel naaste familie voor (de vader, moeder of een extra onbekende broer of zus, of zelfs een wel bekende zus die helemaal geen zus bleek te zijn), die de anderen totaal niet hadden verwacht. In veel gevallen is dat een teleurstelling. Men fantaseert meestal al jarenlang over wie bijvoorbeeld de onbekende vader zou zijn: is het soms iemand van adel die onbekend wenste te blijven, of één of andere rijkaard die zijn kapitaal niet wil verdelen, of een bekende politicus, een beroemde muzikant (want het kind speelt ook zo mooi viool!). En als dan de onbekende vader wordt geïdentificeerd blijkt het dan doorgaans een totaal onbekende meneer te zijn, met een onduidelijke achtergrond.

Een andere stelling uit dit programma was dat er honderdduizenden Nederlanders zouden zijn die niet weten of tenminste twijfelen of hun vader (en soms ook moeder) wel degene is die zij kennen. Dat getal leek me op het eerste gezicht wel wat aan de hoge kant. Maar uit onderzoek is al gebleken, dat het aantal ‘koekoekskinderen’, afhankelijk van periode en streek, steeds schommelt tussen de 1 en 5%. Met 1 procent van de Nederlanders zouden het al pakweg 170.000 mensen zijn, en moet het totaal aantal mensen met een onbekende vader (of soms (ook) moeder) inderdaad in de honderdduizenden lopen. Dus die stelling klopt volgens mij inderdaad.

28 januari 2023. En er is alweer een zaak die na lange tijd (1971) is opgelost dankzij genetische genealogie: https://www.theguardian.com/us-news/2023/jan/28/crowdfunded-dna-identifies-murdered-woman-sack-arizona-desert. Het gaat om een vrouw die in 1971 vermoord werd gevonden in de woestijn van Arizona en van wie nu eindelijk de identiteit werd vastgesteld. Nu wordt alsnog gepoogd deze moord op te lossen. In bovenstaande link staan nog meer links naar andere zaken, op hetzelfde gebied.

3 januari 2023: alle lezers van deze rubriek wensen wij natuurlijk een gelukkig nieuwjaar en dat uw wensen over genealogie en in het bijzonder de mogelijkheden van genetische genealogie maar waarheid mogen worden.

Deze week opnieuw aandacht voor een zaak die ook al op 21 oktober 2022 op deze pagina staat. Deze keer ging het echter om “Where murder lies” seizoen 1, aflevering 3, maar over dezelfde Lori Erica Ruff, die eigenlijk Kimberley Maria McLean heette. Veel nieuws was er niet.

12 november 2022.

En opnieuw gaan justitie en politie een ‘grootschalig’ DNA-onderzoek beginnen, naar aanleiding van een verkrachtingszaak uit 2010. Weet ik hoeveel mannen wordt dan verzocht om DNA af te staan om te bezien of daar de dader wellicht tussen zit, of een naar familielid van de dader. Deelname is niet verplicht, maar wie niet deelneemt, wordt waarschijnlijk wel ergens genoteerd.

U zie: https://www.telegraaf.nl/nieuws/1659411002/grootschalig-dna-onderzoek-in-ernstige-zedenzaak-uit-2010

Alsof er geen aanpak te bedenken is, waarbij dit vraagstuk van achter het bureau kan worden opgelost. Waarom simpel als het ook heel erg ingewikkeld, bureaucratisch en vooral ook duur kan? En ook met de huidige omslachtige overheidsmethode, is het onmogelijk om niet ergens de privacy van personen te schenden. Al was het maar van de mensen die niet willen meewerken.

10 november 2022.

Vandaag ontdekten we dat al op 22 september 2022 (herhaalde) vragen zijn gesteld door VVD- Tweede Kamerlid Ellian aan de Minister van Justitie, over de vraag waarom genetische genealogie niet gebruikt wordt bij het opsporen van misdrijven en het identificeren van onbekende doden, gegeven het feit dat in ‘het buitenland’ daarmee zulke goede ervaringen zijn opgedaan.

Daarop is inmiddels op 4 oktober 2022 antwoord van de minister van Justitie gekomen:

23 oktober 2022.

Gisteravond op de zender Crime and Investigation in de serie Cold Case Files, seizoen 2, aflevering 11 de moord in 1972 op de 20-jarige Jody Loomis in de staat Washington (V.S.). Bij de autopsie bleek ze ook verkracht te zijn, blijkens van haar afgenomen wattenstaafjes. De zaak bleef tientallen jaren onoplosbaar. Toen een onderzoeker nog wist dat er nog wattenstaafjes met DNA van de waarschijnlijke moordenaar moesten zijn, besloten men de zaak deze eeuw opnieuw te openen. De wattenstaafjes waren echter verdwenen en onvindbaar. Wel waren er nog kleren van Jody bewaard, waarop – tot ieders verrassing – toch ook nog DNA zat van een onbekende man. Dit DNA gaf geen match met het Amerikaanse CODIS-systeem, waarin verdachten en veroordeelden uit heel de V.S. zitten. Vervolgens besloot men in 2018 de methode van de ‘genetische genealogie’ toe te passen, waar deze website ook over gaat. De onderzoeker kon in 3 dagen tijd met 58 uur werk achterhalen dat het één van de zes zonen van een bepaald echtpaar moest zijn. Aangezien één zoon, een zekere Terence (Terry) Miller, bekend stond als ‘sexoffender’ besloot men eerst hem eens aan de tand te voelen en te onderzoeken. En het bleek allemaal naadloos te kloppen. Hij werd voor het gerecht gebracht, maar werd intussen vrijgelaten met een borg van 1 miljoen dollar. Vlak voor de jury-uitspraak benam Terry zichzelf echter in 2021 van het leven. De jury-uitspraak ging, ondanks het overlijden van de verdachte, toch door en hij werd schuldig bevonden aan moord met voorbedachten rade. Uiteraard volgde geen straf meer. Deze zaak zou ook behandeld zijn in de Investigation Discoveryserie van Paula Zahn, seizoen 22, van mei 2021, mogelijk nog niet in Nederland uitgebracht, met de titel: “Evidence lost, Justice Found”. De snelheid waarmee de onderzoeker de identiteit van de verdachte vond is zeldzaam, maar geeft ook aan dat het soms vrij snel mogelijk is om een DNA-profiel aan een concrete persoon te koppelen.

16 oktober 2022.

De problemen van Spoorloos hebben nu ook het buitenland bereikt. In diverse buitenlandse media las ik verhalen hierover. Spoorloos heeft (uiteraard) toegezegd alle, ik meen 16, zaken waaraan de betrokken informant heeft meegewerkt, te zullen gaan onderzoeken. Dat moeten ze wel beloven en dat deden ze dus ook. Maar hoe gaat nu dat beloofde onderzoek? Zulk onderzoek is altijd bijzonder ingewikkeld en tijdrovend. Al helemaal als je het moet hebben van mondelinge overlevering. De geheugens van mensen hebben nu eenmaal hun beperkingen en sommige mensen kunnen erg overtuigend praten, maar niet iedereen is tegelijk even betrouwbaar. Ieder heeft dan de neiging om, als er een overtuigende vondst is gedaan, het onderzoek af te sluiten en het resultaat te presenteren. Grote stappen gauw thuis, zeiden we dan. Als het onderzoek dan overgedaan moet worden weet je vrijwel zeker: het vorige onderzoek was te snel tot een conclusie gekomen, en een nieuw onderzoek gaat dus vrij zeker meer tijd kosten dan het oude onderzoek al had gekost. Dan komen er bij het heronderzoek vast en zeker ook zaken voor die onoplosbaar blijken te zijn. Dat wil men natuurlijk het ‘slachtoffer’ besparen en dan haalt men alles uit de kast om toch een goed resultaat te krijgen. Dit soort zaken vreet heel veel tijd en kost dan dus ook heel veel geld. En zonder de garantie dat je dan ook het gewenste resultaat krijgt.

Wat me altijd heeft verbaasd met dit programma is dat er in Nederland duizenden zijn, die niet weten wie hun familie of vader en/of moeder is, zonder dat ze hun roots in een ver land hebben. En dat de selectie van Spoorloos altijd plaatsvindt met mensen die roots hebben in heel verre landen, zoals inderdaad Colombia. Dan moeten onderzoekers dus uiteraard naar dat verre land afreizen en geruime tijd verblijven, om zaken te kunnen achterhalen. Terwijl je met een fractie van de kosten en in veel minder tijd intussen iemand anders had kunnen helpen, wiens of wier roots in Nederland of vlakbij Nederland liggen. Dat is soms nog lastig genoeg, maar een bezoekje aan een archief in Leeuwarden of naar personen in Hulst is in elk geval veel minder tijdrovend en goedkoper en geeft bovendien vele malen meer kans op succes dan bij een onderzoek dat in Bolivia (of vul maar een ander ver land in) moet worden verricht. Waarom wil men toch zo graag naar een ver land? Omdat de organisator dat zo graag wil en hij daar met zijn staf op deze manier er helemaal gratis kan komen en verblijven?

Ik voorspel voorlopig dat het aangekondigde onderzoek op zijn minst vele maanden gaat duren, en mogelijk zelfs jaren. Tegen de tijd dat de uitslag er is, is iedereen het weer vergeten. En als het resultaat van het onderzoek wel snel komt, is het zeer de vraag of het onderzoek wel goed genoeg is geweest en niet opnieuw met verkeerde uitslagen komt. Dit zijn zaken die je niet snel even kunt doen.

11 oktober 2022.

Sinds gisteren in kranten dat het programma Spoorloos in meerdere gevallen de verkeerde personen heeft gekoppeld: bijvoorbeeld: telegraaf.nl/nieuws/1182806348/kristian-werd-met-verkeerde-halfbroer-herenigd-door-programma-spoorloos Het zou gaan door de medewerking van een Colombiaan, die al in 16 gevallen met Spoorloos heeft meegewerkt. Hoeveel daarvan verkeerd zijn gegaan, met foute resultaten tot gevolg, is nog niet bekend. Het moeten wel meerdere gevallen zijn geweest. Het is precies waar ik al vaker voor heb gewaarschuwd. Zodra het genealogische onderzoek over de grens gaat moet je al oppassen. In theorie kan alles, maar in de praktijk kom je een reeks valkuilen en andere hindernissen tegen. Het gaat erom dat je in de registraties, zelfs van vandaag binnen Nederland, maar 100% zeker van alle buitenlanden, ook cultuurverschillen verwerkt zijn, die je wel moet kennen om de beste beslissingen te kunnen nemen. Zelfs binnen Nederland moet je al hiervoor uitkijken. In sommige Nederlandse kringen was het absoluut niet toegestaan als mensen van verschillend geloof trouwden en kinderen kregen. “Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.” ‘Verschillend geloof’ betekent ook al verschillende varianten in het christelijke geloof. Als er toch zo’n huwelijk plaatsvond dan bleken doorgaans – maar ook weer niet altijd! – de ouders van de ene of de andere partij of van beide partijen, niet bij het huwelijk aanwezig te zijn geweest. Dan werd zo’n huwelijk vaak ‘voor schepenen’ afgesloten. Dan moet je soms al de afstamming betwijfelen. Dat is wat we dan nu een burgerlijk huwelijk noemen. Dat kan bovendien per landsstreek binnen Nederland nog verschillend zijn. Je moet gewoon heel goed weten wat er in een land gebeurd is, ook in het verleden, met (burger)oorlogen en grensveranderingen bijvoorbeeld, waardoor vaak tijdelijk weer andere wetten gelden, om aktes uit het verleden goed te kunnen lezen. Veel Nederlanders kennen hun eigen geschiedenis niet, maar voor dit soort onderzoek heb je dat wel nodig. Zodra je de grens overgaat, al is het maar naar België of Duitsland, gelden landelijk of per streek weer heel andere eigenaardigheden. Laat staan als je naar Colombia of Sri Lanka gaat (als voorbeelden, je kunt hier nog tientallen andere landen aan toevoegen), want dan duik je de mist in. Hoe staat het bijvoorbeeld met de corruptie in zo’n land? Mensen doen voor geld, omdat ze tenslotte ook moeten leven, beloftes of toezeggingen die ze helemaal niet waar kunnen maken. En dan komt er een ‘uitslag’ die niet (helemaal) waar blijkt te zijn, en die voor ‘derden’ (de Nederlandse organisatoren) ook niet zijn te controleren. Wanneer is er in dat land een bevolkingsregistratie ingevoerd en hoe betrouwbaar is die? Dit soort problemen brengen ons ertoe om een voorbehoud te maken, als een genealogisch onderzoek de grens overgaat, en helemaal niet te doen, als het onderzoek Noordwest-Europa verlaat.

12 september 2022.

Voor het eerst in enige tijd opnieuw een opgelost misdrijf dankzij de genetische genealogie. Dit keer op ID (Investigation Discovery). Het betreft een Special van Joe Kenda, rechercheur uit Colorado Springs in de V.S., die zowel bij ID als bij C&I (Crime and Investigation) regelmatig te bewonderen is. Naar eigen zeggen heeft hij een kleine 400 moordzaken behandeld, waarvan hij er 92% heeft opgelost. De special heet: Homicide Hunter: never give up. Hij zal vast nog wel vaker worden uitgezonden. De special gaat over de moord op de soldaat Darlene Kashoc op 17 maart 1987. Het werd één van de zaken die Kenda niet opgelost kreeg . Hoewel DNA als opsporingsmethode pas vanaf 1990 langzaam opkwam, heeft Kenda ervoor gezorgd, dat van deze moord allerlei DNA-bevattende sporen, waaronder een drietal sigarettenpeuken die op de plaats delict waren gevonden, netjes werden opgeslagen en bewaard. Hij heeft alles ondersteboven gehaald om de moordenaar te vinden, maar het is hem niet gelukt. Haar dossier bevatte uiteindelijk meer dan 2000 pagina’s. Totdat in 2018 een cold-caseteam van de politie van Colarado Springs, ruim na het pensioen van Kenda, de zaak opnieuw oppakte. Het was opmerkelijk dat er zoveel DNA-sporen in deze zaak waren veiliggesteld, waar nooit iemand iets mee had gedaan. Dat was in 1987 nog heel vanzelfsprekend, want toen bestond er nog geen DNA-onderzoek. Het was al een wonder dat iemand zo’n voorzienende geest had gehad, dat er überhaupt DNA was verzameld. In 2018 kon dat inmiddels wel. De nieuwe onderzoekers hebben van alle in het dossier genoemde verdachten DNA verzameld, en dat vergeleken met het DNA dat op de plaats delict was gevonden. Er was geen enkele match. Ook in het zogenaamde CODIS-systeem, waarin van allen die in de V.S. een misdrijf hadden begaan het DNA is opgeslagen, kwam geen match tevoorschijn. Wat nu? Vervolgens heeft men een bureau ingeschakeld, dat alsnog de indentiteit van het gevonden DNA moest kunnen achterhalen, door middel van genetische genealogie. Het bouwen van de stamboom kostte het bureau ongeveer een jaar, maar er kwam wel een duidelijke verdachte tevoorschijn, een zekere Michael White. Deze naam kwam in het hele dossier van de moord, van ruim 2000 pagina’s niet voor. De man werd opgespoord, en bleek ten tijde van de moord ook militair geweest te zijn in dezelfde kazerne (Fort Carson) als waar de vermoordde vrouw had gediend. Michael White bleek een blanco strafblad te hebben: hij was nog nooit ergens voor veroordeeld. Onderzoekers hebben vervolgens zijn DNA weten te ‘veroveren’ door door hem achtergelaten voedselresten te onderzoeken, en daaruit bleek een 100% zekere match. Hij werd in 2019 gearresteerd en in juni 2021 berecht. De straf was levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating. Hij kon nog bedenken dat hij wel vaker dichtbij de betrokken soldaat was geweest, zodat DNA kon zijn overgedragen. Maar de drie peuken bij het dode lichaam van de soldaat kon hij toch niet verklaren. Pas eind augustus 2022 was de documentaire klaar en werd in de V.S. uitgezonden, terwijl hij al dezer dagen in Nederland op de buis kwam. De documentaire duurt wel twee uur, maar is erg interessant. Wie het geduld niet heeft hoeft slechts “Darlene Kashoc” te googelen. Die naam is zo apart dat je zo diverse verslagen van deze moord kunt terugvinden.

12 juni 2022.

Opnieuw een artikel van de voorpagina van de New York Times. https://www.nytimes.com/2022/06/11/us/us-military-soldiers-dna.html

Het enorme project in de V.S. om alle gesneuvelde militairen uit WO II, die in een ‘graf van de onbekende soldaat’ liggen van een identiteit te voorzien, dankzij genetische genealogie, levert naast veel succes ook grote verrassingen op. Zo werd het stoffelijk overschot van een soldaat gevonden, een kapitein Walker, die al tientallen jaren elders in een graf met zijn naam lag. Maar wie lag er dan wel in het graf van kapitein Walker als het niet hijzelf was? Na opening bleek dat in dat graf niet minder dan de resten van drie anderen bleken te liggen, waarvan nu dan ook nog de identiteit moet worden vastgesteld. Het blijft een boeiend werkgebied: de genetische genealogie.

8 juni 2022.

En nog wel op de voorpagina van de New York Times van vandaag, opnieuw een artikel over de toepassing van ‘genetische genealogie’ voor het vaststellen van de identiteit van een jongedame waarvan de overblijfselen al in de zeventiger jaren werden gevonden, zonder dat iemand wist om wie het ging. Met gevonden DNA is niet alleen het meisje geïdentificeerd, maar ook haar waarschijnlijke moordenaar, die overigens al in 1995 was overleden. Maar in elk geval kunnen haar nabestaanden haar nu definitief ter aarde bestellen. De link: https://www.nytimes.com/2022/06/07/us/susan-poole-gerard-schaefer-cold-case.html

Volgens dit artikel zijn er inmiddels in de V.S. al 40 moorden met behulp van genetische genealogie opgelost. De eerste zaak in Nederland moet nog plaatsvinden. Het is hier nog niet doorgedrongen.

20 december 2021.

En opnieuw een oude moordzaak, die werd opgelost dankzij ‘nieuwe DNA-techniek’. Het gaat om de moord in San Fransisco op de 15-jarige New Yorkse Marissa Harvey, in 1978. Er staat niet bij met welke nieuwe DNA-techniek de zaak werd opgelost, maar het kan haast niet anders of het moet ook om genetische genealogie te gaan. De verdachte werd in Denver opgepakt en het bleek te gaan om de inmiddels 76-jarige Mark Stanley Personette. De burgemeester dankte de politie en ‘onbekende helden’ die de zaak hadden opgelost. Het nieuws werd in Nederland gebracht door o.a. Teletekst en de NOS, maar het kostte nog moeite om een Amerikaans blad te vinden dat het nieuws ook bracht. In de V.S. wordt deze ‘nieuwe DNA-techniek’ al sinds 2016 met succes toegepast, en het is blijkbaar in de V.S. geen nieuws meer. Ik vond inderdaad toch nog een artikel in The Denver Post, voor de liefhebber die het wil opzoeken. We zijn wel benieuwd wanneer de eerste zaak in Nederland met deze techniek zal worden opgelost. Het wordt de hoogste tijd.

5 december 2021.

Vanmorgen staat pontificaal op de homepage van www.politico.com een uitgebreid artikel over genetische genealogie. Al enkele maanden geleden meldde ik dat de Amerikanen, na de successen van de genetische genealogie aldaar bij de misdaadbestrijding en bij het identificeren van stoffelijke overschotten en onbekende vaders, hadden besloten om van alle V.S.-soldaten die in W.O. II zijn gesneuveld en in een ‘graf van de onbekende soldaat’ liggen, het DNA te verzamelen en alsnog met deze methode de identiteit vast de stellen. Dat moet gaan om vele duizenden mensen. En blijkbaar is in de afgelopen dagen de eerste plechtige teraardebestelling van een zo verkregen identiteit van een matroos met de naam Jesus Garcia gebeurd. Ze zijn begonnen met de slachtoffers van Pearl Harbor van de Japanse aanval in december 1941, omdat toen voor de V.S. W.O. II begon. En voor mij niet nieuw was dat er ook weer de nodige verrassingen tussen zaten. Zo bleken in een graf, waarop stond dat er vijf onbekende militairen in lagen, na openen, stoffelijke resten van enige tientallen mensen te liggen. Ook geen verrassing was het dat van inmiddels 33 militairen geen DNA meer te onttrekken was voor identificatie. Uiteraard was in 1941 – 1945 het bestaan en het gebruik van DNA nog compleet onbekend, en dus zal ook na deze operatie, die vast nog jaren zal gaan duren, nog een aantal onidentificeerbaren overblijven.

Het artikel vindt u op deze link: https://www.politico.com/news/magazine/2021/12/04/pearl-harbor-80-years-uss-oklahoma-523256

Intussen hebben we ook het webadres http://www.vandnanaaridentiteit.nl aangeschaft, welk adres ook op deze site uitkomt.

3 december 2021.

Eén van de grote verworvenheden van de genetische genealogie is, dat we nu eindelijk kunnen berekenen hoeveel kinderen niet van de vader zijn die in de stukken staat. De zogenaamde koekoekskinderen. Uit allerlei grootschalig onderzoek blijkt het om gemiddeld 1,5 % van de geboorten te gaan. Dat percentage kan per periode en bevolkingsgroep wel verschillen en kan dan van 0,5 tot wel 6,0 % te gaan. In armere periodes en groepen is het percentage hoger, terwijl in meer welgestelde periodes en bevolkingsgroepen het percentage lager zou zijn. Dat laatste verbaasde me wel een beetje. Van veel vorstenhuizen is bekend dat er nogal wat bastaards in rondliepen, nog ongeteld dan deze kinderen van vorsten die er wel zijn, maar niet bekend zijn. Ook de vorstenhuizen in de lage landen hebben nogal wat ‘bastaarden’ gehad. Tot de dag van vandaag zelfs. Maar het ooit geopperde idee dat het aantal ‘onechte’ kinderen tussen de 10 en 20 % van alle geboortes zou belopen is in elk geval onjuist. 

6 november 2021.

Ik was enkele dagen uithuizig en gisteren keek ik dus voor het eerst weer eens een stukje tv. Ik zette als eerste mijn favoriete zender, Investigation Discovery, op en daar kwam een aflevering van Citizen P.I., Seizoen 1, Aflevering 4. In 2018 werd in een bos een nog brandend lijk van een vrouw ontdekt. Er was toch nog sperma bewaard gebleven, maar de identiteit van de vrouw was een raadsel. Op de klassieke wijze kwam de identiteit van de verdachte tevoorschijn, maar het was onmogelijk om verdachte en vrouw aan elkaar te koppelen. Dus moest nu toch ook de identiteit van de vrouw worden vastgesteld. Haar DNA kwam niet in de justitiële databanken voor. Geen wonder want in die databestanden zit bijna alleen maar DNA van criminelen. En dus ging men over tot het toepassen van genetische genealogie, waar ook deze website over gaat. Dat ging deze keer met vrijwilligers. Ook dat is niet zo vreemd, omdat er immers voor genealogie geen opleiding bestaat en al helemaal geen keurmerk of zoiets. Voor het eerst werd in een documentaire uitgelegd hoe genetische genealogie in zijn werk gaat. Het werd daarbij geleidelijk duidelijk dat de documentairemakers het zelf niet zo goed begrepen hadden, want ik vond hun uitleg een stuk ingewikkelder dan wat ik van de werkelijkheid weet. Maar simpel is het in elk geval niet. In dit onderzoek kwam al snel tevoorschijn dat de dame Tsjechische voorouders bleek te hebben. Ze moesten dus op zoek naar een persoon die het Tsjechisch beheerst én ervaring heeft met de Tsjechische genealogie. En die vonden ze blijkbaar ook. Ze kwamen, ook weer met een enorme stamboom en vele maanden later, tot wat zij vonden dat de meest waarschijnlijke identiteit van de vrouw was. Ze spoorden de veronderstelde moeder op, en die bleek wel een dochter te hebben, maar die was in leven en gezond. Na DNA-onderzoek bleek dat de vermoorde vrouw en de veronderstelde moeder wel verwant waren, maar flink ver weg. Goede raad was nu duur. Wat er nu verkeerd was gegaan werd in de documentaire niet vermeld, maar ik houd het erop dat er toch een fout is gemaakt. Een foutje met dit werk zit er bijna altijd wel in. Daarom is de laatste test met DNA zo belangrijk. Ze zijn vervolgens aan de slag gaan met een andere bloedverwant en kwamen toen uit op een heel andere veronderstelde moeder. Deze had inderdaad wel een dochter die al jaren vermist was, maar ze herkende de gemaakte gezichtsreconstructie van het slachtoffer aanvankelijk totaal niet. Ze wilde wel DNA afstaan en toen bleek dat slachtoffer en moeder inderdaad, moeder en kind waren. 100% zeker. Vervolgens kon met de laatste gangen van de dochter en de al gevonden verdachte het misdrijf worden opgelost. De dader overleed in de gevangenis.

22 oktober 2021.

Gisteravond op Investigation Discovery: Unraveled: the Long Island Serial Killer. Twee uur, maar het was dan ook een ingewikkelde zaak. Van 1996 – 2010 met tien gevonden slachtoffers: 8 vrouwen, een Aziatische man en een peuter. De in 2012 benoemde commissaris van politie, een zekere James Burke, verwijderde de FBI uit het onderzoek en kwam veel later zelf in het spotlicht vanwege ‘onprofessioneel handelen’ ofwel corruptie. Hij kreeg hiervoor in 2015 een jarenlange gevangenisstraf. Ook zijn baas, die hem jarenlang de hand boven het hoofd had gehouden, Officier van Justitie Thomas Spota (1941) werd in 2021 tot 5 jaar gevangenisstraf veroordeeld. Intussen is ook, naast anderen, ook ex-chef Burke een verdachte in het LISK-onderzoek. Zijn opvolger, een zekere Geraldine Hart, heeft inmiddels in 2019 de FBI er weer bijgehaald en het onderzoek loopt nu dus weer. Van de tien gevonden slachtoffers, is van drie personen niet de identiteit vastgesteld (een vrouw, de Aziatische man en de peuter) In een toespraak in 2019 vertelde ze de aanwezige pers, dat van de onbekende drie identiteiten (een vrouw, de Aziatische man en de peuter) zullen worden achterhaald met behulp van genetische genealogie. Het werd gemeld met een vanzelfsprekendheid alsof iedereen wel wist waar ze het over had en mogelijk was dat ook zo. En dit jaar meldde ze dat de identiteit van de vrouw inmiddels zo was vastgesteld. Blijkbaar van de Aziatische man en de peuter nog niet. Van de Aziatische man kon ik het me wel voorstellen, want er is uiteraard een grote kans dat zijn voorouders uit een Aziatische land komen.

Er is voor deze casus een speciale website opgericht https://www.gilgonews.com

10 oktober 2021.

Vandaag, op de voorpagina van de New York Times, het verhaal van een zoon die op 52-jarige leeftijd zijn vader terugvond en voor het eerst zag, om vervolgens na een dag of tien te overlijden aan een slopende ziekte. En ook ditmaal was voor het identificeren van zijn vader genetische genealogie gebruikt. De zoon had gewerkt als archivaris bij National Archives, en had de methode slechts vijf dagen nodig gehad om de identiteit van de vader te achterhalen. Hij had dus geluk, maar het kan dus inderdaad ook vrij snel opgelost zijn. Hij gebruikte twee DNA-verzamelaars tegelijk en wel Ancestry en 23andme. Dat zijn ook de belangrijkste twee die ik ook zou aanraden.

Het was een ontroerende ontmoeting. https://www.nytimes.com/2021/10/09/us/politics/son-finds-father-sam-anthony.html

8 oktober 2021.

Verzuimde ik nog te vermelden, dat de aanpak van The Chameleon Killer, zoals gisteren beschreven, ook was dat men bij vijf particuliere Dataverzamelaars tegelijk de bloedverwanten had opgevraagd. Twee van de vijf zijn niet-actief in Europa, dus in Nederland gaat het dan om de vaker genoemde drie. Ik heb zelf nog maar kort geleden geconcludeerd dat het inderdaad het snelste en makkelijkste is om ze alle drie tegelijk op te gaan vragen en daarop is deze website nu ook aangepast. Het kost wel zo’n 150 euro aan die dataverzamelaars meer, maar de kans dat je er sneller en dus uiteindelijk goedkoper uitkomt stijgt dan wel flink.

7 oktober 2021.

En gisteravond kwam er dan meteen nog een relevante documentaire op Investigation Discovery. Hij ging over de The Chameleon Killer. Deze documentaire duurde wel twee uur, tegen de andere doorgaans een uur en het was bovendien de tweede aflevering. Dus dat is alvast vier uur over één moordenaar. De eerste aflevering heb ik gemist en of er nog een derde aflevering komt weet ik nog niet.

Een samenvatting, voor zover van belang voor deze website: Toen de onderzoekers een belangrijke verdachte in beeld kregen door de vondst van een viertal tonnen met lijken op zijn terrein, gingen ze op zoek naar het verleden van deze persoon. Maar hij had geen vastgelegd (crimineel) verleden, dus vroegen ze zich af wie deze persoon werkelijk was. Hij leefde samen met een jong meisje van een jaar of tien, Lisa, waarvan hij beweerde dat het zijn dochter was. De eerste ontdekking was dat op basis van DNA Lisa niet zijn dochter bleek te zijn en zelfs geen familie. Eén van de lijken in de tonnen bleek wel een dochter van hem te zijn geweest. Vervolgens ging men, inderdaad opnieuw met genetische genealogie, na wie de man nu werkelijk was en dat lukte ook en zo kon men zijn verleden beter reconstrueren. Vervolgens wilde men weten wie Lisa nu eigenlijk was en waar hij dit kind dan vandaan had gehaald. Ze heeft ongetwijfeld echte ouders, maar wie zijn dat dan? Ook dat werd met genetische genealogie achterhaald. En zo kon ze met haar opa worden verenigd. Beide onderzoekingen mondden opnieuw uit in 2016 en dus wordt steeds duidelijker dat de methode al zeker vijf jaar bestaat. Vervolgens moest men de identiteit van de overige lijken in de tonnen zien te achterhalen, maar of ze dat ook op dezelfde manier hebben gevonden, kwam niet meer voor. Dus mogelijk komt er dan ook nog een derde aflevering.

6 oktober 2021.

Gisteravond op Investigation Discovery een documentaire, die ik al eerder oppervlakkig zag, maar nu met gespitste oren kon volgen, in de serie ‘Where murder lies’, seizoen 2 aflevering 3.

Het gaat over een zekere Lori Ruff, een vrouw van een jaar of veertig, met een nog jong zoontje, die zelfmoord had gepleegd door zichzelf een kogel in het hoofd te schieten. Aangezien het om een programma over het oplossen van moorden gaat, voel je al aankomen dat later zou blijken dat het toch om moord is gegaan. Maar dat gebeurde juist niet. Het speelt zich af rond het jaar 2000.

Ze had een afscheidsbrief geschreven van elf kantjes tekst, waarvan de kern was dat ze zo haar zoontje wilde besparen wat zijzelf als kind had meegemaakt, zonder daar verder over uit te weiden. Bij het opruimen van haar huis, kwamen ze een soort schoenendoos tegen, met allerlei brieven, aantekeningen, twee identiteitsbewijzen, een geboorteakte en een rijbewijs, op naam van twee andere vrouwen dan de overledene. Na een subtiele aanwijzing vroegen onderzoekers zich af of het toch niet om dezelfde persoon zou kunnen gaan, die ze kenden als Lori Ruff. Maar van wie was het lichaam dan wel? Vervolgens heeft men DNA van haar zoontje genomen, en kon men met behulp van, inderdaad, genetische genealogie (wat men in de aflevering onjuist ‘forensische genealogie’ noemt) achterhalen dat het moest gaan om een zekere Kimberley McClean.

Vervolgens is men haar moeder gaan opzoeken, die nog in leven bleek te zijn. Die vertelde dat Kimberley op haar achttiende uit het huis vertrok, zonder ooit terug te keren of zelfs maar contact te hebben met haar ouders en andere familie. Toen Kimberley’s vader overleed liet hij haar een kleine ton na. Ze konden haar nog opsporen, op haar eigen naam, maar ze weigerde de erfenis, terwijl ze er toen niet breed bijzat. Meteen hierna verdween Kimberley van de radar en ging ze verder onder een andere naam, totdat ze na nog een naamsverandering uiteindelijk als Lori Ruff overleed.

Bijzonder is nog dat één amateurgenealoog in haar vrije tijd het complete onderzoek heeft verricht. Het kostte haar ‘honderden uren’, aldus deze documentaire. En de uitkomst was er in 2016. Dat was ook verrassend, want de twee oudste voorbeelden die ik kende, waarbij de identiteit werd vastgesteld, zijn allebei uit 2018. De ene is de oplossing van de vraag wie toch de Golden State Killer is geweest. En de andere casus wordt genoemd op de website van Amerikaanse identiteitszoekers, die betogen dat ze er al vanaf 2011 mee bezig waren, maar het eerste resultaat er pas in 2018 kwam.

De aanpak is dus blijkbaar al vijf jaar bekend, en wordt nog – bij mijn weten – alleen in de V.S. uitgevoerd. Het raadsel blijft waarom niemand dat in Europa of Nederland heeft gedaan. Buiten ons dan.

25 september 2021.

Vanmorgen in The Guardian in zeer interessant artikel, hoe een vrouw er achter kwam., inderdaad met behulp van genetische genealogie, wie haar vader was. Eerst de bekentenis van haar moeder dat de man van wie ze altijd had gedacht dat hij haar vader was, juist niet haar vader was. Maar wie dan haar vader wel was, kon ze niet vertellen. Haar moeder wist nog wel de kliniek waar ze kunstmatig bevrucht was. Maar daar bleek geen enkele registratie hiervan geweest te zijn. Vervolgens heeft ze bij Ancestry een DNA-onderzoek laten doen en toen bleek een zeer naast familielid familie van vaders kant te zijn. Na nog een DNA-test bleek met 100% zekerheid wie haar vader was. Hij bleek nooit zaaddonor geweest te zijn, maar samen met zijn vrouw in dezelfde tijd in dezelfde kliniek onderzocht te zijn geweest op die vraag wie van hen beiden niet voldoende vruchtbaar was. De uitslag was dat het feit dat ze geen kinderen konden krijgen niet aan hem lag: zijn zaad was voldoende vruchtbaar. Vervolgens is blijkbaar dit goede zaad gebruikt voor een andere patiënt, de moeder van de eerstgenoemde vrouw. Het was al bekend dat dokters (het zijn er nu al een stuk of tien) hun eigen zaad gebruikten voor kunstmatige inseminatie, maar dat deze dokter dus ook het zaad van een andere patiënt hiervoor gebruikte. Het is ‘spelen met levens van mensen’, aldus de hoofdpersoon.

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2021/sep/25/the-great-sperm-heist-they-were-playing-with-peoples-lives

Deze ‘ontdekking’ heeft consequenties voor het tarief dat we hanteren. Het was nooit de bedoeling om een klant een hoge rekening te sturen voor heel weinig werk. In individuele gevallen maken we daar steeds een aparte afspraak over. Maar het wordt tijd dat we dat ook duidelijker gaan verwoorden, op onze ‘kosten’pagina.

21 augustus 2021.

De website wordt heel goed bezocht en we komen in een fase dat we moeten oppassen dat we niet overspoeld worden. Op veler verzoek komt er binnenkort een extra pagina op deze website waarop de belangrijkste juridische vragen met de antwoorden op een rij worden gezet.

30 juli 2021, 11.15 uur: deze website komt live.

Het was een spannende tijd. Eind vorig jaar ontmoette ik bij een buurvrouw een kennis van haar en het gesprek ging al gauw over haar levenswens om nog eens te weten te komen wie haar biologische vader is of is geweest. Ik bedacht ter plaatse dat dat volgens mij wel uit te zoeken moest zijn. Dan moest ze haar DNA opsturen naar één van de grote dataverzamelaars en dan kreeg ze vanzelf honderden bloedverwanten toegezonden. Het is dan de kunst om het te beschouwen als een enorme legpuzzel en alle familiebanden tussen zo’n bloedverwant en jezelf gaan reconstrueren. Zo gezegd zo gedaan. Het was een enorme klus. Op de manier zoals op deze website beschreven staat. Uiteindelijk kwamen we op een zevental kandidaat-vaders. Daarvan lag er eigenlijk maar eentje erg voor de hand, omdat ik na veel gepuzzel kon aantonen dat hij en haar moeder elkaar in die periode en plaats gekend moeten hebben. Alle anderen waren veel te jong of veel te oud of woonden ver van haar moeder af, soms ook in het buitenland. Van nog een tweede persoon, die ook ook niet kende, maar ook via via op mijn pad kwam, deed ik hetzelfde en deze keer kwam ik uit op 5 kandidaat-vaders en ook dit losten we op.

Ik vroeg me gaandeweg wel af, waarom niemand eerder deze methode heeft toegepast. Je kunt precies dezelfde aanpak ook toepassen als je wel DNA hebt, maar de persoon verder in geen enkel DNA-bestand voorkomt. Of als een stoffelijk overschot gevonden wordt waarvan het DNA ook niet in een bestand voorkomt.

Ik ontdekte dat ‘mijn’ aanpak inderdaad wel eerder is toegepast en dat nog steeds wordt. De eerste keer was dat in de V.S. bij het vinden van de identiteit van de Golden State Killer. Een massamoordenaar, die talloze zware misdrijven op zijn naam had staan, maar wiens identiteit niet kon worden vastgesteld. Het was in 2018 dat voor het eerst de aanpak van de ‘genetische genealogie’ met succes werd toegepast. En daarna zijn inmiddels enige honderden zaken op deze manier in de V.S. opgelost. Maar buiten de V.S. vond ik nog geen enkel voorbeeld.

Dat maakte dat ik maar begonnen ben met deze website te laten bouwen. Er kwam heel wat bij kijken. Het moest bijvoorbeeld juridisch wel heel goed in elkaar zitten. En als je eenmaal aan teksten gaat schaven, zie je steeds meer. Maar na enkele maanden staat hij er dan. Het zal vast nog niet volmaakt zijn, maar dat zullen in de komende weken wel merken en er verder aan werken.